Photo/Picture : Thomas Nolf
Lovebirds is a collaboration between a father and a son who wanted to create something together. This project is about the loneliness and pain of being far from our loved ones. It explores a dystopic society where everyone is captive and separated.
For optimal viewing experience, please watch this clip at full screen in 4K with ample sound.
For more visuals and in depth breakdown, please visit :
artstation.com/arthurtasquin
LYRICS
My love my darling
I hear you crying
Behind the walls
From the dark world of shadows
I’m such a long time in prison
Waiting for another season
Now it’s time to free
The blackbird inside me
And let it go…
Whispering in the breeze
What it’s like to be free
How it feels to be home in your arms
Run the earth
Touch the sky
And then send back to me
All those precious memories
Could it be some delusion
Now I see in a vision
White wings take shape in the moon
White wings approach
And fly me away
CREDITS
A song by Philippe Tasquin
Directed by Arthur Tasquin
LINKS
Philippe Tasquin
_____________________________________________________
youtube.com/channel/UC6EtqaQMOJmPNNhB3qV112Q
Arthur Tasquin
MERCI DE PARTAGER ! Thanks for sharing ! Dank om te delen !
Live ig Ɛali Ɛarras https://www.facebook.com/Riftime77/videos/358996555184011
https://www.facebook.com/mohamedhajib40/videos/298201798304020
Bron De Morgen
Photos Thomas Nolf
We spreken af aan de Beurs en doen het gesprek wandelend. “Het is alsof ik opeens op een andere planeet ben terechtgekomen”, zegt hij. “Een planeet met alleen maar aardige mensen. Het is zo raar om al diegenen die brieven hebben geschreven, die voor je zijn opgekomen, na al die jaren in het echt te zien. Ze eens goed vastpakken, dat kan helaas nog niet.”
Na alle berichten die sinds 2009 vanuit Marokko doorsijpelden over zijn lot, ziet Ali Aarrass (58) er verrassend kranig uit. Hij heeft een ver verleden als bokser, diende ooit in het Belgische leger. Hij kan wat hebben. “Littekens van uitgedrukte sigaretten verdwijnen”, vertelt hij. “Andere niet. En wat het in je hoofd doet, dat allemaal ondergaan en je realiseren dat de mensen die dit doen hier specifiek voor zijn opgeleid, dat krijg ik niet uitgelegd.”
Ali Aarrass woonde 29 jaar in Brussel. Hij had eerst een handeltje in geschenkwaren en later een krantenwinkeltje in Molenbeek. In 2004 besloot hij weer in Melilla te gaan wonen, de Spaanse exclave vlak bij de Marokkaanse stad Nador waar zijn roots liggen.
“Toen de agenten van de Guardia Civil mij op 1 april 2008 op straat aanspraken, zat ik op een klant te wachten. Ze deden het lijken alsof het iets was met een verkeersboete. De eerste vraag was: ‘Wie zijn je vrienden?’ Ik vond dat een beetje raar, het klonk bedreigend. Ik zei dat ik maar een echte vriend heb, mijn vader. Ze lachten me uit. Achteraf begreep ik dat ze me een hele tijd hadden geschaduwd. ’s Avonds werd ik voor een rechter geleid. Die zei dat ik naar Madrid moest worden overgebracht. Daar vloog ik in isolatie. Na een tijdje werd ik voor Baltasar Garzón geleid.”
De magistraat die achter Augusto Pinochet en Silvio Berlusconi aanging, en George W. Bush wou vervolgen voor martelingen in Guantánamo.
“Op vraag van Marokko onderzocht hij ook de aanslagen van Casablanca (op toeristische centra op 16 mei 2003, ddc). Hij confronteerde me met een hele reeks namen die me niks zeiden. Hij vroeg me wie ik kende in Marokko. Ik zei: ‘Helemaal niemand.’ Ik heb daar nooit gewoond. Ik ben geboren in Melilla, en ik weet heel goed dat vanuit Marokko met een scheef oog wordt gekeken naar de enclave. Mijnheer Garzón heeft correct zijn werk gedaan en besloot dat ik buiten vervolging moest worden gesteld. Toch kwam ik niet vrij. Marokko vroeg om mijn uitlevering. Amnesty International Spanje is toen actie beginnen voeren. Omdat Marokko een land is dat foltert.”
Kent u de oorsprong van de verdenkingen tegen u?
“Nee, ik was een pionnetje op een diplomatiek schaakbord. We waren eerst met z’n tweeën. Ze hadden samen met mij een zekere Mohamed el Bay opgepakt, ook in Melilla. Iemand die ik niet ken. Ook hij werd aan Spanje uitgeleverd en zat daar meer dan anderhalf jaar lang in de gevangenis. Hij had de Spaans-Marokkaanse nationaliteit, hij is net als ik geboren in Spanje. Ik, met m’n Belgisch-Marokkaanse nationaliteit, werd uitgeleverd. Hem lieten ze gewoon vrij.
“Toen ik hoorde dat de uitlevering onafwendbaar werd, ben ik een hongerstaking begonnen. De eerste van vele. Ik ben door mensen van het Spaanse Rode Kruis naar de luchthaven gebracht en op 19 november 2009 naar Casablanca overgevlogen met een lijnvlucht van Royal Air Maroc. Als ze werkelijk een terrorist in me zagen, zouden ze me toch niet op een lijnvlucht hebben gezet? Uit alles wat mij overkwam valt op te maken dat de mensen met wie ik te maken kreeg, zelf niks geloofden van wat mij werd aangewreven. Ze voerden gewoon orders uit. Na de landing ben ik niet eens de douane gepasseerd. Ik werd in een auto geduwd met vier mannen van de geheime dienst in. Een van hen zei: ‘Nu ben je waar je thuishoort.’ Ik zei dat ik een Belg was. Ik kreeg de eerste vuistslag. We reden naar Rabat. We moesten voorbij drie tolhuisjes. Bij elk tolhuisje duwden ze mijn hoofd naar beneden.”
Ook naar Marokkaanse maatstaven was uw arrestatie onwettig?
“Zo voelde het in elk geval wel. Op het laatst werd ik geblinddoekt, dus ik wist niet waar ik terecht was gekomen. Eerst zetten ze je langs achteren gehandboeid op een heel wankele stoel, zodat je op een gegeven moment onvermijdelijk keihard met je hoofd tegen de vloer gaat. Je hebt het dan zogezegd jezelf aangedaan. Daarna begonnen de vragen. ‘Wie ben je? Hoeveel zussen en broers heb je?’ En opeens: ‘Waar heb je de wapens verstopt?’ Vier dagen lang zijn ze die vraag blijven herhalen. Ik kreeg een ijzeren staaf tussen m’n benen. M’n hoofd werd in een emmer water geduwd tot net voor ik stikte. Ik werd achterwaarts verkracht met een fles. Kreeg elektrische schokken. Hun overduidelijke doel was een bekentenis.”
Die u, zeggen de Marokkaanse autoriteiten, ook hebt afgelegd.
“Een scenario verzinnen is iets heel anders dan bekennen. Ik kon de pijn niet meer verdragen. Na vier dagen heb ik het adres genoemd van mijn tante, die dicht bij de grens met Melilla woont. Ze begonnen dat te onderzoeken, en zeiden van: ‘Het klopt, hij heeft een tante die daar woont.’ Ze zijn dat hele huis gaan doorzoeken, en ik moest mee. Ik werd opeens aangenaam behandeld. Door de data op het dashboard van de auto waarmee we naar daar reden, realiseerde ik me dat het vier dagen had geduurd. Ik had geen besef van dag of nacht. Door dat verhaal van mijn tante heb ik tijd gekocht. Ik wist ook dat het minstens zeven uur rijden was.”
Hoe reageerden ze toen ze geen wapens vonden?
“Het herbegon. En in het commissariaat rinkelde de telefoon de hele tijd. Ik hoorde ze zeggen: ‘Ja, chef, begrepen chef. Met eerbied, chef.’ Ik werd naakt gezet, ze staken een stok in m’n achterste. Ze pisten op me. Ze schoten kogels vlak naast m’n hoofd af. Ze zeiden: ‘Als je ons nu de echte bergplaats niet aanwijst, dan schieten we je dood. Ik zei: ‘Doe maar, ik weet van geen bergplaats.’ Ze hebben me toen bewusteloos geslagen. Ik heb later nog eens een ander scenario bedacht, met alweer hetzelfde gevolg.”
Kreeg u dan geen bijstand van het Belgische consulaat?
“Die hebben helemaal niks gedaan. Voor hen was ik ‘maar’ een Marokkaan. Uiteindelijk ben ik veroordeeld op grond van mijn ‘bekentenissen’. Eerst tot vijftien jaar, daarna twaalf. En ik heb ze uitgezeten. Tot de laatste dag. In de gevangenis van Salé, vooral. Ze zijn me daar blijven folteren. Omdat mijn zus, het ‘Comité Free Ali’ en Amnesty International herrie bleven maken. Ze bleven brieven schrijven. Ik ben uw krant tot de rest van m’n dagen dankbaar voor het publiceren van de tekeningen die ik via medegedetineerden buiten gesmokkeld kreeg. Dát is wat ze wilden doen stoppen: de aandacht, de kritiek van Amnesty. Hun idee, denk ik, was: ‘Ooit stopt hij wel vanzelf.’ Ik besef heel goed dat ik geprivilegieerd ben. Er zijn in de nasleep van de aanslagen in Casablanca zeker 2.000 mensen opgepakt, waarvan er honderden zijn behandeld als ik. Wat is er van hen geworden?”
U kwam vrij middenin de eerste Marokkaanse lockdown.
“Dat was alweer een punt van discussie. Ik kreeg in de gevangenis te horen dat ze mij niet konden vrijlaten vanwege corona. Er was toen een Marokkaanse dame die wist van het Comité Free Ali en aanbood om mij onderdak te bieden. Zij is me met haar auto komen halen. Ik heb drie maanden bij haar gezin geschuild, want vluchten waren er al die tijd niet. Tot ik opeens bericht kreeg: je kan mee op een vlucht naar Parijs. Ik geloofde het pas echt toen we in de lucht hingen. Toen kwam het besef. Ik had het enkel te danken aan goede mensen. Aan belangeloze generositeit.”
Hoe leeft u nu?
“Van iets waarvan ik mij altijd had voorgenomen dat het mij nooit of nooit zou overkomen. Het OCMW. Ik heb mijn hele leven altijd gewerkt, heel graag gewerkt. Ik zoek nu elke dag naar werk, maar het is niet evident.”
Photos Thomas Nolf
Six heures sur Radio Campus La diaspora chuchote
Interview in De Morgen door Douglas De Coninck (abonnees), klik hier
Mohamed Hajib sur l’affaire Ali Aarrass ( avec la traduction de l’interview dans De Morgen en Arabe et vidéo de sa torture en 2012)
Speech d’Ali Aarrass (en Rifain) lors du rassemblement devant l’ambassade du Maroc pour les détenus du Hirak au Maroc (sur Facebook). Cliquez ici
(photo Avant de me juger, mettez mes souliers)
La transformation de la conscience de l’être humain n’est plus en somme un luxe réservé à quelques individus isolés. C’est une nécessité, si l’humanité ne veut pas céder à l’autodestruction !
C’est bien pour cela qu’il nous faut fixer un objectif. Cela nous aidera à raisonner et rester humains pour prendre des décisions et agir dans le bon sens.
Notre cerveau est programmé aussi bien pour compatir les douleurs et les souffrances de l’autre, que pour partager leurs joies, leurs plaisirs. Ceci prouve qu’on est des humains et des êtres solidaires. Il nous faut plus de liens pour se fortifier. Nous savons tous que l’homme est spontanément prédisposé à apporter de l’aide à son semblable. C’est ce qu’on appelle se mettre dans les souliers de l’autre. C’est là que la confiance règne entre nous et qu’on ressent l’empathie. L’incompréhension du présent naît fatalement de l’ignorance du passé. Mais il n’est peut-être pas moins vain de s’épuiser à comprendre le passé si l’on ne sait rien du présent !
L’un de mes souhaits aujourd’hui, c’est d’arriver à nous entraider à construire la solidarité des vivants, des survivants, et des morts.
Aider à ne pas oublier l’essentiel, le sacré, l’homme digne de ce nom. Mais pour cela nous ne devons pas rester seuls, nous ne devons pas nous isoler.
Nous devons être débout. Libérer nos mains et nos regards de tous ces objets qui nous manipulent et nous font perdre un temps précieux.
Pour qu’on puisse enfin avancer vers les autres et leurs tendre nos mains et nos regards. Pour avancer dans la bonne direction.
Ali Aarrass.
IMAGINEZ !
Est-il nécessaire de confronter la réalité des pratiques de torture abjectes qu’ils nous ont infligé. Confronter les règlements et les lois auxquels ils ont voulu nous soumettre ? Croyez-vous qu’il est important et même nécessaire de s’interroger, sur les tortures qui se pratiquent encore aujourd’hui au Maroc ?
Comment garder le moral, l’envie de vivre, l’envie de manger ,de résister, la notion du temps. Comment survivre ? Comment se surpasser et accepter les épreuves avec le peu de forces que t’as ? Comment ne pas céder aux propositions ? Comment rester fort, sans montrer son point faible ?
Vous pouvez vous imaginer, toutes les méthodes atroces que ces tortionnaires ont l’habitude de pratiquer au quotidien pour nous briser ! Oui, même si vous essayez de rester dans une pièce dans l’obscurité, en fermant les yeux dans un silence total, pour imaginer le pire qui puisse vous passer par la tête, vous n’arriverez jamais à comprendre et à imaginer l’horrible que c’est !
Une seule personne, moi, et tous ceux qui ont survécu à toutes ces atrocités, ont une réponse à vous donner… Je vous demande d’avoir du respect au moins pour ceux qui n’ont pas pu avoir cette chance et ce privilège que moi j’ai eu…
Je me force à dire que d’autres ont la crainte, la soumission et l’obéissance. Ils pensent que ce sont les attitudes à adopter face aux oppresseurs. Et d’autres encore pour qui, à la longueur du temps, une violence répétée paraît un droit !!!
Ali Aarrass.
Comme par le passé depuis ma cellule et aujourd’hui malgré le confinement, je vous souhaite d’agréables fêtes en compagnie de vos proches.
Cette année, libre enfin, je partage avec vous une liberté limitée comme dans tant d’autres pays. Par cette occasion, j’en profite de remercier tout le monde qui m’ont soutenu, mais spécialement au Comité free Ali, qui n’a jamais abandonné, ni baissé les bras dans ce combat livré en Belgique et en faisant entendre sa voix partout dans le monde.
Nous devions rester forts et unis dans les moments durs et difficiles, il fallait surmonter toutes les épreuves qu’ils nous ont infligés.
J’espère que l’année 2021 sera une année positive pour tous. Qu’elle nous apportera bonheur et surtout la santé et qu’on puisse réaliser nos désirs.
Quant à moi, ma vie reprend ses repères peu à peu, ma santé en parallèle et aussi avec ma famille.
Psychologiquement et psychiquement je me bats tous les jours. Il m’est difficile d’oublier les douze années d’horreur. Je suis traumatisé et touché au fond de moi-même…
J’espère que l’année 2021 sera l’année où je pourrai m’en sortir et avoir une nouvelle vie comme tant d’autres citoyens.
Me voilà sincèrement avec beaucoup d’envie de vous rencontrer et de passer de bons moments agréables, unis et plus forts que dans le passé.
Meilleurs vœux à tous malgré cette année si particulière.
Ali Aarrass
Serait- ce pour mon sérieux ?
Pour mon côté humain ?
Pour ma dignité ?
Pour mon charisme ?
Peut- être par mon audace ou pour mon parler sans réticence ?
J’allais oublier : pour mon identité ?
Pour mes beaux yeux de rifain , de celui qui n’abandonne jamais , de celui qui n’a jamais fait la marche arrière , de celui qui n’a jamais rasé les murs ?
Qui ne se laisse pas priver de ses droits , de celui qui n’a jamais baissé sa tête ?
Serait-ce pour tout cela , qu’on me considère comme « terroriste » ?
Je me pose la question , qui peut me répondre ?
Dans tous les cas sachez bien que celui qui fût terrorisé c’est bien moi et ma très chère famille !!!
Voyez-vous , depuis tout petit mes parents nous ont enseigné à être responsables, comme la plupart des humains sur cette terre !
Ils nous ont enseigné à aimer l’Humain , sans distinction de race , aimer la vie, la terre et toutes les créatures .
Donc de quel profil m’ont-ils injustement et arbitrairement condamné ? Après m’avoir torturé , incarcéré , isolé !
De quel droit, au nom de qui , de quoi et pourquoi toutes ces injustices m’ont été faite ? Pourquoi m’ont-ils infligé ces conditions de détention inhumaines, pourquoi ?
Serait-ce aussi pour me faire taire , pour me briser , pour que j’abandonne en pliant genoux ?
Mais ils n’ont pas réussi , grâce à vous et à tous ceux qui m’ont soutenu, de loin ou de près, c’est pour cela qu’il faut continuer à apporter tout notre soutien aux victimes d’une politique entre nations, qui se croient tout permis en violant les droits internationaux .
Quant à moi je suis resté Humain .
Ali Aarrass.
